فاتح قلب ها و قله ها

فاتح قلب ها و قله ها

عنبر اسلامي

چه زود گذشت. گويي همين چند روز پيش بود كه تهران لرزيد

 و قلبمان را لرزشي بيشتر فراگرفت. همه فكر كرديم، زلزله

 است. صداي انفجار به حدي بود كه گمان كرديم جايي بمب

 گذاري شده اما بعدها مشخص شد كه حادثه بسيار فراتر از

 اينها بوده و به شهادت سردار حسن تهراني مقدم مسئول

جهاد خودكفايي سپاه و تعدادي از يارانش در حادثه انفجار پادگان ملارد منجر شده است.
به همين بهانه سپاه پاسداران انقلاب اسلامي براي ارج نهادن به مقام اين شهيد بزرگوار مجلسي را برپا كرد تا گوشه اي از توانمندي و اقتدار اين مرد بزرگ و گمنام را به تصوير بكشاند.
براي او همين بس كه مقام معظم رهبري او را «پارساي بي ادعا» لقب دادند. «آشناي غريب و مرد بي ادعايي كه بعدها «پدر موشكي ايران» معرفي شد و ما تازه دانستيم كه چه بزرگ مرد فاخري داشتيم كه او را براي هميشه از دست داده ايم.
در طول برنامه، سرداران بزرگ از دلاوري هاي او بسيار گفتند و ما بسيار شنيديم و غبطه خورديم كه چرا در زمان حيات او، اين مرد بزرگ را نشناخته ايم.
در اين همايش سردار حق طلب، رئيس سازمان نشر آثار و ارزش هاي دفاع مقدس، سردار محمداسماعيل كوثري فرمانده اسبق لشگر محمدرسول الله، سردار محمد تهراني مقدم برادر شهيد، سردارحميدرضا مقدم فر همرزم و رفيق ديرين و معاون فرهنگي فرمانده كل سپاه، سردار نقدي رئيس سازمان بسيج مستضعفين و.... خانواده اين شهيد بزرگوار برگزارشد.
در اين گردهمايي خانواده هاي معظم شهدا نيز آمده بودند تا با خانواده اين شهيد عهد و پيماني دوباره ببندند.
هادي رزاقي يكي از همين افراد است. او داستان » آشنايي خود را با «حاج حسن» اين طور برايمان نقل مي كند. من در منطقه اي از سرزمين سرسبز مازندران و درناحيه تنكابن بزرگ شده ام. حدود هشت سال پيش مردم محله ما تصميم گرفتند كه مسجد قديمي محل را بازسازي كنند. جلسه اي گذاشته شد و قرار بر اين شد كه مسجد را خراب كنند و براي شروع بناي جديد، اقدامات اوليه انجام شود - از ميان مسافراني كه براي مدتي كوتاه به اين شهر مي آمدند تا چندروزي را استراحت كنند و به شهر و ديار خود بازگردند- مسافري با يك دنيا مردانگي و اميد وارد حريم ما شد. وقتي بناي مسجد را نيمه كاره و در حال ساخت ديد، به سراغ مهندس ناظر آن آمد و گفت مي خواهم درساخت مسجد سهمي داشته باشم و مقداري از هزينه مسجد را تقبل كرد. ساخت مسجد با نظارت اين مرد بزرگ، آغاز شد و پس از حدود دو سال مسجد «حضرت ابوالفضل(ع)» با بنايي زيباتر و بزرگ تر از قبل، براي اهالي محل ساخته شد.
اهميت سخن دراينجاست كه اين مرد هيچ گاه در مجامع عمومي كه مورد تحسين مردم واقع شود، حاضر نمي شد. ساده مي آمد و ساده مي رفت. وقتي ساخت مسجد به پايان رسيد اهالي خواهان اقامت وي در محل شدند. او پذيرفت و در گوشه اي از محل، خانه اي را خريداري كرد. ماهي يك بار به اين منطقه مي آمد، به ديدار مستمندان و بيماران مي رفت و به آنان سركشي مي كرد و رفع گرفتاري مي نمود. من هم به دليل اقامت پدرم در اين شهر، با اين مرد كه نامش «حسن» بود، آشنا شدم. با هم انس گرفته بوديم و هرازگاهي او به خانه ما و به ديدار پدرم مي آمد. آنچه مرا مجذوب خود كرده بود، حسن خلق اين مرد بزرگ بود. بارها در وجودم آرزو مي كردم كه آيا مي شود من نيز همانند او شوم! خودم مي دانستم كه امكان پذير نيست چون خداوند به اين مرد توجه ويژه اي داشت.
هيچ كس در پي آن نبود كه بداند اين مرد كيست و شغل او چيست. همه او را به عنوان «حاج حسن طهراني » مي شناختند. يك بار كه براي ديدن پدرم به شهرمان رفتم بغض نهفته اي را در گلويش احساس كردم. علت را جويا شدم. ابتدا چيزي نگفت. وقتي اصرار مرا ديد گفت: پسرم حاج حسن را كه مي شناختي؟ گفتم: آري. به شمال آمده است؟ گفت: نه و گريه امانش نداد. آري دوستان، پدرم دوستش «حاج حسن» را از دست داده بود.
¤¤¤
پس از آن «سردار سلامي» دربيان شخصيت شهيد تهراني مقدم بيان كرد:
سردار شهيد «حسن تهراني مقدم» شايد جزو معدود كساني بود كه اقتدار كلمه «ناممكن» را شكست. تلاش او پيمودن وسيع ترين قله هاي به ظاهر ناممكن در عالم بود. سردار با همت بلند و با اراده اي عظيم تر از تفكر ما، بر اين واژه غلبه كرد. او فاتح قله ها و قلب ها بود. من شايد بيش از بيست سال از دوران سخت دفاع مقدس تاكنون، سيماي اين مرد بزرگ را ديده ام. از نزديك رفتار او را نظاره كرده ام. او همواره كلام «طيب» داشت. اما نه به گفتن، بلكه با عمل صالح به اين كلمه ارتقاء مي بخشيد. او تصويرگر آيه هاي آسماني بود. انديشه او در آسمان سير مي كرد و عمل او در زمين و در خاك. هيچ پايگاهي دراين منطقه نيست كه الهام يافته از تفكر «حسن» نباشد. درست است كه امروز تن اسراييلي ها و آمريكايي ها و غربي ها هنگامي كه موشك هاي ساخت اين قهرمان به پرواز درمي آيد، مي لرزد، ولي آنچه «حسن تهراني مقدم» را شاخص كرد اين بود كه هرگز اين همه ابتكار و خلاقيت و توديع، او را مغرور نكرد. او گمنام ترين فرد بود. تمام افتخارات او به نام «ايران» و به نام «ما» ثبت مي شد. او بود كه مي انديشيد، قله ها را فتح مي كرد و پرچم ايران را به اهتزاز درمي آورد. در بعد نظامي ايشان افتخارات بسياري را براي ما خلق كرد، يكي از آنها اين بود كه توانست موشك بالستيك زمين به زمين را به موشك زمين به هوا تبديل كند، كاري كه از عهده هيچ دانشمندي برنمي آيد. در بعد انساني هيچ گاه از شكست نااميد نمي شد. او مولد يك انرژي بي انتها بود. او معتقد بود براي پيمودن قله هاي بزرگ بايد از گردنه هاي سخت عبور كرد. او مردي چندبعدي بود. در بعد انساني بسيار ساده، خاكي و شوخ طبع بود و ازطرفي انساني سخت كوش و سخت گير ولي مهربان و با ادب.
در پايان بايد گفت: او «شهادت» را زنده كرد و نشان داد كه مصداق آيات شريف الهي است. او دانشمندان زيادي را پروراند كه مانند او گمنام و بي ادعايند و آماده اند راه او را ادامه دهند. او فصل پرواز را تجربه كرد.
از ديگر همرزمان وي «سردار كوثري» فرمانده لشكر محمدرسول الله است. وي نيز درباره شخصيت اين شهيد بزرگوار معتقد است: من در زمان دفاع مقدس و درمنطقه خيبر با ايشان آشنا شدم. آن زمان «حاج حسن» جواني حدود 22 ساله بود. او در تمام زمينه ها فعاليت داشت. وي از رزمندگان خو ش فكر و مبتكري بود كه دربخش فني ادوات جنگي به خصوص توپخانه خدماتي را انجام دادند كه باعث شگفتي همگان مي شد. او مردي چند بعدي بود. چه از نظر نظامي، ورزشي، يادم هست كه او پنج هزار نفر را با خود به قله دماوند برد. او در فوتبال نيز صاحب نظر بود. عبادات او صادقانه و خالصانه و شهادت او عاشقانه بود. از خداوند مي خواهيم كه ادامه دهنده راه او باشيم.
در لابه لاي برنامه، صابر خراساني شاعرحماسه سراي ايراني به حماسه سرايي پرداخت كه مورد تشويق حاضران قرارگرفت و در پايان كتاب «پاييز63» توسط سرداران و حسين تهراني مقدم فرزندشهيد تهراني مقدم رونمايي شد.